Dinsdag 2/2/2010 - Donderdag 4/2/2010

Vandaag wordt een dag van wachten totdat de boot Professor Molchanov gaat vertrekken. De boot, ten opzichte van de anderen boten, is een klein bootje en ligt al in de haven. We willen nog een paar dingen in de stad doen en zien dan verder wel. We kopen een paar kaarten en postzegels om mee te nemen naar Antarctica om daar te posten. We gaan naar het (kleine) museum Tierra del Fuego en wandelen nog een stukje langs het water en wachten tot het 16.00 uur is geworden.

Aan boord blijken we een andere, luxere, hut te hebben dan dat we geboekt hebben. We hebben nu ook douche/wc op de kamer ipv gemeenschappelijk gebruik. We zitten dan ook een dek hoger en hebben zowel aan de voorkant als zijkant een raam. We vinden het een mooie hut en kunnen (en zullen) ons daar best redden.

Nog voordat we echt weg gaan worden we welkom geheten en worden nog wat huisregels doorgenomen. De expeditieleider is een echte karakteristieke Engelsman, waarschijnlijk de laatste met een monocle tussen zijn oogleden geklemd. Hij is een 'antarctische' historicus van het type dat zo deel had kunnen uitmaken van de reconstructie van de Darwin-expeditie.
Onze reisgenoten komen van over de hele wereld. De voertaal is Engels. Eindelijk kunnen we ons dus weer een beetje verstaanbaar maken ten opzichte van al dat Spaanse gebrabbel van de afgelopen weken.

Bij vertrek en ook daarna doot het Beagle-kanaal zijn de meeste op het dek om alles te bekijken. We houden daarna een evacuatie-oefening inclusief reddingsvesten etc. en worden in de reddingsboten gepropt. Daarna hebben we diner en varen we nog steeds door het Beagle-kanaal.

Om ongeveer 24 uur die nacht, is de verwachting, dan zullen we de Drake-passage gaan bereiken. De Drake-passage staat bekend als een van de meeste woeligste zeeën ter wereld (en dat zullen we merken) omdat de Atlantische oceaan en de Pacific hier elkaar treffen. Voor het slapen gaan nemen we dus maar een pil tegen zeeziekte. Op de gangen worden, uit voorzorg, om de meter een kotszak geplaatst.

We komen de nacht goed door. Dit is niet voor iedereen het geval. Bij het ontbijt laten velen het al afweten. Maar dan begint het voor mij (Monique) ook. Zodra ik de volgende ochtend ga lopen gaat het mis. Het onmiskenbare kots-gevoel komt weer opzetten. Ik wil tijdens het ontbijt weer naar bed gaan, maar ik moet me eerst even bij de dokter melden (die hoorde dat ik weer naar bed ging). Daar komt de kop thee er weer uit en zit ik daar met mijn gevulde zakje (waar moet dat blijven, de dokter weet het ook niet). Ik krijg een paardenmiddel; een spuit en een zetpil. Dan moet het in een paar uur weer gaan. Ik kruip mijn bed in en Frans gaat naar de lezingen die er zijn. 's Middag ben ik al aardig opgeknapt en kan ook weer aan het programma en de maaltijden deelnemen. Het weer wordt er overigens niet beter op. Stoelen vliegen door de kamer en de bar en ook het serviesgoed in de bar en de keuken heeft het zwaar.

De volgende dag zitten we nog steeds op volle zee en zijn er nog mensen die zich niet lekker voelen. Dat aantal zieken zal weer groeien in de loop van de dag. De wind en slechter weer krijgen de overhand en het schip gaat flink heen en weer. Velen nemen rust en liggen in hun kooi. Ik blijf redelijk op de been en kan wel naar lezingen gaan. Frans slaat er zich moeiteloos doorheen.

Dag 2 op volle zee staat vooral in het teken van de 'stofzuig-party'. Een nieuwe 'bureaucratische regel' wat inhoud dat al onze over-kleding gereinigd moeten worden. Ieder kledingstuk, handschoen, muts, rugzak wordt zorgvuldig met een stofzuiger van enig micro-organisme ontdaan, zodat de flora en fauna op Antarctica niet kan worden aangetast. Je moet er een formulier voor tekenen en de expeditieleider is min of meer 'hoofdelijk aansprakelijk' (wie zal dit gaan controleren!!).

Het dagpatroon bestaat uit de wake-up call, vriendelijk wakker worden met de mededeling door de intercom dat alles voorspoedig gaat (ook al zou dat niet zo zijn). Dan ontbijten. Daarna wachten tot de lunch en dan wachten tot de briefing. Tussendoor worden een aantal lezingen gegeven door de staf over de historie van Antarctica, gletsjers, krill, wild-life etc, Tijdens de briefing wordt de dag doorgenomen en aangegeven hoe mogelijk de volgende dag het plan zal worden en wordt afgesloten met een stuk Engelse proza dat onze expeditieleider, Ian, toepasselijk vindt. Hij doet dit alles zeker met de nodige, onbegrijpelijke, Engelse humor. Daarna volgt dan het diner.
24 uur per dag is de bar open (zelfbediening), dus daar is bijna altijd wel iemand te vinden. We hebben ook een groep duikers aan boord die duiken als de andere met de zodiac naar buiten gaan.

Na ruim 2 dagen varen bereiken we de Antarctische eilanden en wordt de zee rustiger en gaat het zonnetje schijnen.