Dinsdag 26/1/2010 - Vrijdag 29/1/2010

We vertrekken op tijd (7.50) omdat we een lange autorit voor de boeg hebben. Daarbij moeten we ook de auto nog in El Calafata gaan wisselen (uurtje extra) en moeten we nog de grens over (uurtje extra). Frans voelt zich vandaag niet zo lekker (zeg maar gerust beroerd) en ik ben nog steeds niet in topvorm maar kan wel alles weer binnenhouden.

Na een snelle rit zonder tussenstops zijn we om 11 uur al weer in El Calafate om de auto te wisselen. Deze staat gereed (met border-cross) en is net iets comfortabeler als de voorganger. Frans krijgt het steeds moeilijker en mijn reserve kotszak wordt ter hand genomen. Zo, op naar Chili.

We weten waar we zeker nog kunnen tanken voor Las Torres en waar we misschien kunnen tanken. We gaan eerst voor het zekere en zien dan wel bij de misschien, dan hebben we tenminste een deels gevulde tank. Bij de misschien is inderdaad niets te krijgen, dus we moeten zorgen dat we met wat we hebben ook weer terug kunnen. Het is ca 200km enkele reis tussen de benzinepomp en het National Park en we weten nog niet hoeveel km we op 1 tank kunnenrijden.

Tot de grens met Chili hebben we verharde weg, daarvoor moet je wel ruim 80 km omrijden. Dat wordt wel geadviseerd want de 'oude' grindroute wordt steeds minder gebruikt en is daardoor van slechte kwaliteit en je komt anders niet langs de benzinepomp. Bij de grens verloopt alles voorspoedig tot we ons realiseren (gelukkig op tijd) dat we vers fruit bij ons hebben en dat mag de grens niet over. Op de grens eten we het op (dat mag wel) en kunnen dan door.

We rijden naar het National Park Torres del Paine over grotendeels wel grindpad, maar dat goed berijdbaar is. In het park spotten wel al snel een Condor en een aantal spelende vossen. Daar aangekomenbij Hosteria Las Torres (17.30) had het voor Frans ook geen km verder mogen zijn, want de laatste 7 km waren heel slecht (30 minuten over gedaan). Bij het hotel krijgen we te horen dat ze goed en slecht nieuws hebben; slecht: het hotel is overboekt, goed: we mogen naar het Ecocamp. Nu weten we al wat het Ecocamp is; dat zijn allemaal tenten (soort iglo) met ramen zodat je vanuit je bed naar buiten kunt kijken naar de sterren. We hadden hier al info van, maar onze reisorganisatie had dit niet in haar pakket zitten en het was ook veel te duur (eco is goed, maar het mag niet veel meer kosten). Het lijkt ons dan ook niet zo erg om daar 2 nachten naar toe te gaan. We moeten ongeveer 5 minutenterugrijden om er te komen. Alleen dan komt bij Frans de vloedgolf vrij en moeten we even geduld hebben. De manager van het hotel die ons zou begeleiden probeert van alles te regelen om Frans te helpen (thee, soep, water), maar die wil alleen maar even zitten en bijkomen. De smurfendrank (Gatorade Cool Blue) die ze gaat halen verricht overigens wonderen.

In het Ecocamp blijken we een suite te hebben, zodat toilet en douche ook in de tent zit. Voor de eenvoudigere uitvoeringen moet je naar het washok. Frans gaat lekker naar bed en ik ga in mijn eentje dineren. Ook daar proberen ze weer van alles voor Frans te regelen, maar die hoeft echt niets te eten. Ik heb lekker gegeten (ook niet alles genomen) en in wat boeken gebladerd.

Dan keer ik weer terug en wil de haard gaan aansteken omdat het aardig koud is geworden in de tent. Als ik toevallig om hoog kijk snap ik waarom: er is een raam stuk. Ik ga het tegen de staf zeggen en binnen 5 minutenzijn er mannetjes die het gaan repareren en ook nog de haard aanmaken. Dan wordt het lekker warm en kunnen we vroeg gaan slapen.

De nacht is woelig. Een straffe wind met flinke windstoten waait rond de tent en het blijft de hele nacht regenen. Het kampeergevoel is weer compleet.

Na een lange nacht voel ik (Frans) mij al weer een stuk beter. Het regent nog steeds maar we besluiten toch om maar te gaan wandelen. Het blijkt een goede beslissing. Na een stevige wandeling houd het halverwege op met regenen. Ik loop in mijn eentje (Monique houdt het even voor gezien) in een half uurtje, over een stijl pad naar het uitzichtpunt. Hier heb je mooi zicht op de 3 granietkegels van de Torres. Op de terugweg komen we een aantal paarden tegen, die over het smalle pad, eten en drinken naar de hut naar boven aan het brengen zijn.

We gaan 's avonds weer samen eten in de gemeenschappelijke tent.

De voorspellingen voor de volgende dag zijn weer niet al te best. We rijden 's-ochtends al vroeg weg om op tijd de catamaran te halen naar onze volgende slaapplek en vertrekpunt voor de komende 2 dagen. Het doel voor vandaag is uitzichtpunt Francés. Weersvoorspelling: regen, kleine kans op zon, 14 graden en een windsnelheid van 95 km/h. We starten heel positief zonder regenkleding; na een uurtje begint het echter stevig te regenen en besluiten toch maar de regenbroeken aan te trekken. Het zal niet meer ophouden met regenen vandaag. De paden zijn hier modderpoelen of stroompjes geworden. De stroompjes, wilde rivieren.
Na ruim 2 uur bereiken we campamento Italiano, waar alle backpackers verregend hun tent hebben neergezet. We lopen nog een stukje verder maar zullen het einddoel niet halen. Als we net besloten hebben om te draaien en toch nog maar een foto proberen te maken, verzoekt de park-ranger iedereen om terug te gaan. Het weer boven is te slecht.

Als we terugkeren is Monique tot haar hemd toe nat. Bij mij (Frans) zijn alleen de schoenen doorweekt.

Hosteria Pehoe is een soort (ongezellige) jeugdherberg, waar je met meerderen op 1 kamer slaapt. Eten doet me denken aan mijn studententijd; de mensa. Iedereen probeert de schoenen, sokken en andere natte kledingstukken zo dicht mogelijk bij de kachel te zetten om maar iets te drogen.

De volgende ochtend willen we vroeg op pad omdat de verwachting voor de ochtend het meest hoopgevend zijn en dat we dan 's middags nog terug kunnen met de catamaran ipv vroeg in de avond.
We lopen ca 2 uur tot de mirrador (uitzichtpunt) van de Grey-gletsjer en maken nog wat foto's. De bergtoppen hebben gisteren een vers laagje sneeuw gekregen, wat het allemaal een stuk mooier maakt. Dan gaan we weer terug en gelukkig blijft het droog. We gaan op tijd in de rij voor de boot staan, want die groeit gestaag. Als we weer bij de auto zijn, willen we nog naar de waterval lopen maar na 100 meter daalt een hagelbui op ons neer. Dan maar met de auto daar naar toe en dan is het weer droog. Het is duidelijk: het weer blijft wisselvallig.

Na nog een korte wandeling door de omgeving gaan we op naar ons hotel Las Torres waar we eerder niet terecht konden. Nu gelukkig wel en we nemen onze intrek in ons eigen gemaakt drooghok. Alle kleren van de afgelopen dagen liggen te drogen bij de verwarming. Een half litertje bier met wat chips gaan er goed in .......