Vrijdag 15/1/2010 – Zondag 17/1/2010

Vrijdag vertrekken we vanuit BA met de taxi naar het andere vliegveld. BA heeft een internationaal (Ezeiza)en een nationaal vliegveld (Jorge Newbery Airport). We zijn er zo en gaan onze spullen afgeven. We zijn benieuwd hoe het met de kg gaat, want nu mag er maar 15 kg per tas mee en 5 kg handbagage. met 30 graden staan we gewoon met onze dikke trui en winterjassen aan aan de balie. De ene tas is ok en de andere is zelfs te licht. Echter de handkoffer is te zwaar, dus we kunnen nog even wat overhevelen naar de tassen. Al met al krijgen we het voor elkaar (handkoffer is nagenoeg leeg). De rugzak wordt niet gewogen, en dat is maar goed ook. Het fototoestel doen we nu niet in de rugzak, maar los, zodat het ook voor het gewicht niet meetelt (truc gelukt). Zodra we het betreffende label hebben, gaat de fototas en de jassen weer in de handkoffer.

Opeens horen we over het vliegveld, in Spaans dialect, onze naam afroepen. Wat is er aan de hand. Als vitaal ogend stel worden we bij de nooduitgang geplaatst. Hebben we daarvoor nu zoveel moeite moeten doen in BA voor de boardingpas! Uiteindelijk (nadatwe wel kunnen boarden, niet kunnen boarden en toch weer wel kunnen boarden)gaan we met de bus naar het vliegtuig. Wachten, wachten en nog meer wachten totdat de zieke en manke ook mee kunnen (niet wij). Maar dan na een uurtje gaan we eindelijk weg. Op naar Bariloche.

In Bariloche aangekomen gaan we bekijken hoe we naar de stad kunnen komen. De bus blijkt er te staan, maar meer mensen dan erin kunnen willen mee. De bus is dus geen optie. Dan maar wachten op een taxi. Deze komt en is nog niet door iemand anders besteld. We kunnen mee.

We worden afgezet bij ons hotel Costas del Nahuelen we hebben een kamer met een prachtig uitzicht over het Nahual Huapi meer.

Het stadje wordt overstelpt met back-packers en chocolade-junks. Marion, we hebben aan je gedacht. Gelukkig hebben ze naast outdoor winkels en survival-shops, ook terrasjes met bier. Op de terugweg naar het hotel zijn we afgaande op de muziek langs het centrale plein gelopen. Daar was een bandje aan het optreden en hebben we lekker staan luisteren.

De volgende ochtend ontbijten en wachten totdat de auto zou komen. Deze laat even op zich wachten !! Eindelijk kunnen we op pad. We gaan eerst een stukje naar Llao Llao, om pas daarna richting San Martin te gaan. Langs de weg stikt het van de accommodaties en er lijkt geen einde aan te komen. Pas bij het National Park stopt dat en neemt de schitterende natuur het over.

We maken wat foto's en gaan dan via Villa La Angostura en de 7-meren route naar San Martin de los Andes.Het eerste deel gaat langs het meer over een geasfalteerde weg. Daarna wordt het een grindpad (ca 80 km) die gaat door mooie bossen en vele grote en kleine meren (als de stofwolken zijn opgetrokken). We rijden rustig door en af en toe stoppen we even. Hoe verder we komen hoe minder het weer wordt. Het is behoorlijk bewolkt en uiteindelijk valt er ook een buitje.

In San Martin aangekomen zoeken we ons onderkomen Las Walkirias, nadat we blijkbaar even spookrijder hebben gespeeld. Zo af en toe zijn er een-richting-straten, alleen dat staat niet aangegeven. Dat moet je blijkbaar gewoon weten. Weer wat geleerd, als anderen niet de richting opgaan die jij wilt, dan moet je het niet doen want misschien is het wel een-richting. We hebben tijdens de gehele vakantie niet kunnen achterhalen hoe dat systeem nu in elkaar zit, soms staat het wel aangegeven maar meestal niet.

San Martin is een kleinere plaats die eenvoudig te belopen is. Bij het meer waaide het heel hard, zodat we daar niet lang gebleven zijn. In het plaatsje was een kunstmarkt waar we langs gelopen zijn. Ook hier was er weer muziek en nu was het djembee (wat leuk!).

's Avond zijn we weer een adresje gaan zoeken om te eten. Thuis had Frans een lijst gemaakt van diverse restaurantjes in de diverse plaatsen. Dus op zoek naar een van die zaken, maar het werd uiteindelijk toch een ander. Ze gaan hier wel heel laat eten, zo rond 21.30 pas. Voor die tijd is het leeg of zelfs dicht. Maar toch weer iets leuks gevonden, waar we nu getrakteerd werden op vioolspel.

De volgende ochtend zijn we richting Chili vertrokken. Het weer is vandaag prachtig, evenals de landschappelijke vergezichten. Middels een mooie route kwamen we bij de vulkaan Lanin.

Daar hebben we korte, maar (kuitenbijtende) steile, wandeling naar het uitzichtpunt gemaakt. Van daar uit was de grens met Chili al te zien.