Zondag 24/1/2010 - Maandag 25/1/2010

Het waait ...... en niet zo'n beetje ook. Omdat het zo hard waait merken we dat de deur van de auto niet sluit. Er zit een kier van zeker 1 cm, waar alle wind en dus herrie doorheen komt. Deze auto is duidelijk, na een crash, slecht gerepareerd. We gaan terug naar Hertz (op zondag !?) en na een half uurtje is er een oplossing. We krijgen een andere auto mee, maar moeten dan op de doorreis naar Chili opnieuw langs El Calafate om een andere auto op te halen die wel de grens over mag (ca 60 km extra). Om een auto mee de grens over te nemen moet je speciale papieren (border cross) hebben die ook steeds aan degrens gestempeld moeten worden (zowel uitvoerend als invoerend).We halen nog brood en gaan dan echt op pad.

We snappen nu ook hoe dat plastic overal komt te liggen. Het vuilnis wordt hier in plastic zakken in manden of containers gedaan. De wind waait gewoon die containers om, waarna de wind tegen de dunne plastic zakken waait. De begeven het dan en zo komt alles onder de plastic-zakken te zitten.

De weg naar El Chalten blijkt helemaal geasfalteerd te zijn. Dat is weer een meevaller, want volgens onze info zou het grotendeels grind zijn. Bij een van de politieposten worden we gewaarschuwd voor de wind. Niet voor niets. Het is hard werken vandaag om de auto op de weg te houden. Een toeristenbus is dat duidelijk niet gelukt en ligt omver.
Onderweg komen we mooie vergezichten tegen over de eindeloze vlaktes. Er is hier niets ..... alleen een hekwerk om de Guanakos (verwant aan de lama) tegen te houden. Halverwege komen we een uitspanning Leona tegen waar we lekker koffie met gebak nemen (deze valt weer goed). Het is een zeer sfeervolle locatie met herinneringen aan hoe het er vroeger aan toe ging.

Bij de afslag naar El Chalten doemt het Andes-gebergte weer op met de markant de Fitz Roy en de Cerro Torre. De lucht is redelijk helder, dus we maken mooie foto's.

In het dorp gaan we een wandelkaart halen en maken die dag al een korte tochten naar 2 uitzichtpunten. Vlak voordat we gaan eet ik (monique) nog een bakje yoghurt en dat valt niet goed. Resultaat voor de rest van de dag: vele openbare toiletten aangelegd en veel maagpijn.
Ons 'rustieke' hotel ligt 17 km buiten El Chalten en is bereikbaar over een grindpad. Het ligt in 'the middle of nowhere', verstoken van elke vorm van communicatie, zelfs de satelliettelefoon doet het niet.

Het regent ...... en niet zo'n beetje ook. Als we wakker worden is het uitzicht verdwenen. De zon heeft plaatsgemaakt voor wolken, nevel en regen. De temperatuur blijft steken bij een graad of 12. Daar gaat onze wandeldag naar Laguna de los Tres..... In de hoop op drogere tijden rijden we het grindpad af tot het ophoud bij een meer. Helaas het regent nog steeds en het zal ook niet meer ophouden. Toch maar de regenpakken aangetrokken om een stuk te gaan wandelen lang het meer. Na een half uurtje wordt, door het hoge water, het pad geblokkeerd. Er zit niets anders op dan weer terug te keren.
Het is inmiddels al een uur of 3 en gaan dus maar lekker relaxen in het hostel. Niet de meest enerverende dag vandaag.

Maar net voor het avondeten trekt de lucht open gaat iedereen voor het raam staan. Zo snel klaart het nu ook weer niet op. Toch gaan we na het eten nog een uurtje naar buiten, ook al is het inmiddels al weer betrokken.

De eigenaar is een Marokkaan die met een Argentijnse getrouwd is en Nederlandse vrienden heeft. Hij probeert ons zo af en toe in hetNederlands te woord te staan. Wij vinden dit best grappig. We hebben een Nederlands-Spaans'hoe zegje in het Spaans'-boekje bij ons en geven dat aan hem, omdat hij graag meer en beter Nederlands wil spreken. Hij is er heel blij mee.