Naar huis

Woensdag 10/2/2010 – Zondag 14/2/2010

Vanaf woensdag (eigenlijk al dinsdagavond) is de terugreis begonnen van 5 dagen. De eerste 2 dagen gaan we met de boot weer terug naar Ushuaia door de Drake passage. Er wordt zwaarder weer voorspeld dan op de heenreis, dus iedereen wordt tijdig geadviseerd de benodigde medicatie te nemen. 's Nachts schommelt het schip zo dat nagenoeg niemand heeft geslapen. Velen zijn er dan ook niet bij het ontbijt of de andere maaltijden. Wij komen er goed doorheen (wel weinig geslapen). We hebben onze pillen en voor de zekerheid heb ik extra speciale pleister, waar zo ongeveer iedereen mee loopt.

Overdag hangen we wat rond, gaan naar een lezing en zijn vooral bezig om onze stapel foto's uit te zoeken. Van Antarctica hebben we er zo'n 1800, die gereduceerd moeten worden naar ca 100 en dan nog naar 20. Op onze site kunnen nog ca 100 foto's geplaatst worden (alleen wanneer dat is de vraag) en voor een verzameling van alle reisgenoten mogen we per persoon 10 foto's inleveren. Als iedereen dat doet, dan is er een mooie compilatie van alles wat we gezien hebben. Ons uiteindelijke resultaat is 120 en 40. Ik kan gewoon de 40 foto's inleveren omdat er nog niet al te veel is ingeleverd en omdat er ook bij ons veel foto's bij zitten die de sfeer van de reis weergeven. Ik heb voor de groep op een plattegrond aangegeven waar we geweest zijn. Hiervoor hebben we de plattegrond die in de bar hangt gefotografeerd en daarmee ben ik aan de slag gegaan. Zo zit er dan ook een overzichtskaart bij alle foto's.

In de nacht, na de 1ste dag varen, neemt de golfslag wat af en kunnen we beter slapen. We moeten nu nog 1 volle dag op de boot en zijn dan de volgende ochtend weer in Ushuaia. Ook deze dag zijn er weer verschillende lezingen om ons bezig te houden. Toch neemt af en toe de wind flink toe, zodat de golven en schommelingen best hevig zijn.

Aan het einde van de 2de dag komen we aan bij het begin van het Beagle-kanaal en daar moet op de loodsen gewacht worden, dan pas kunnen we door het Beagle-kanaal en kunnen we door naar Ushuaia. Er liggen hier meerdere boten voor anker. 's Avonds gaan er vele los in de bar en laten de drank rijkelijk vloeien. Dit (zuip)feestje zal nog lang doorgaan. Wij (en nog vele anderen) hebben dan al lang afgehaakt en kunnen eindelijk weer redelijk slapen.

De volgende ochtend varen we langzaam Ushuaia binnen, waar we even moeten wachten met aanmeren. Er ligt een joekel van een cruiseschip aan de kade die bijna heel de kade inneemt. Het blijkt een van de grootste cruiser ter wereld te zijn. Sommigen moeten snel van boord omdat die al om 9.00 uur een vlucht hebben, echter het schip wordt pas laat vrijgegeven. Zij gaan snel als eerste van boord en mogelijk halen ze hun vlucht nog. Dan gaat alles heel snel. De koffers worden door de bemanning van boord gehaald en direct daarna mogen de passagiers eraf. Her en der wordt afscheid genomen en dan gaat ieders zijns weegs.

We lopen naar het hotel Villa Bresciawaar we eerder ook zijn geweest en kunnen daar onze bagage kwijt (hadden we van te voren al gevraagd). Het is nu pas 8.30 en de stad is nog niet open. We hebben hier wel internet (code hebben we nog) en beginnen de site bij te werken. Na ca 2 uur zijn we er doorheen. Zowel de boardingpas voor de binnenlandse vlucht van vandaag als al de vluchten voor de volgende dag naar Parijs en vervolgens naar Amsterdam hebben we al kunnen afdrukken. Daarna moeten we onze laarzen nog wegbrengen en krijgen we de borg terug, toeristenstempels halen voor mijn Antarctica logboek en nog souvenirs kopen. Overal in de stad kom je nog reisgenoten tegen. We eten nog een hapje en gaan dan terug naar het hotel. De tassen moeten nog even opnieuw ingepakt worden, zodat we alles weer door de kg-controles gaan krijgen. We gaan op tijd naar het vliegveld.

Daar heeft zich inmiddels een hele groep van reisgenoten gemeld die ook naar Buenos Aires (BA) gaan vliegen. We hebben gedonder met de kg nu ze voor het eerst de zware rugzak wegen. Uiteindelijk wordt het de volgende oplossing: 2 koffers met ongeveer het juiste gewicht mogen door, de zware rugzak mag als handbagage mee mits de cabine-koffer leeg in het ruim mee gaat (!?), de foto-tas mag dan los als handbagage mee. Maar zo krijgen we het toch mee zonder een rekening te krijgen.

Er blijkt een directe vlucht van 15.00 uur te zijn en een indirecte vlucht (over El Calafate) van 16.00 uur te zijn). Wij blijken de indirecte te hebben. Echter de vlucht van 15.00 is vertraagd en om ca 16.00 uur zullen er 2 vluchten naar BA vertrekken. Maar dat leidt tot een grote puinhoop. Er staat een immense queue bij het boarden, die maar langzaam schuift. Er wordt van alles omgeroepen maar niemand snapt echt wie nu wel en wie nu niet moet boarden. We besluiten maar te gaan, omdat zover wij weten onze vlucht geen vertraging heeft. Echter de controle van de handbagage gaat zo traag dat niemand op tijd bij de gate kan zijn. Achter de controleis echt alles onduidelijk; de omroeper zegt naar 4, de infoborden (voor zover die er al waren) zeiden naar 3, maar we moesten bij 5 zijn (lekker handig). Uiteindelijk was iedereen aan boord en met een half uurtje vertraging konden we gaan. De vroege vlucht kon nog steeds niet weg.

Rond 22 uur 's avonds zijn we in ons Hotel Plaza Francia, waar we op de heenreis ook geweest zijn. De taxichauffeur dacht dat deze wel even kon omrijden om de meter te laten lopen. We wisten echter waar het hotel was en konden dus ook weten dat hij verkeerd reed. Daar hebben we wat van gezegd en toen waren we er zo. Nog even vlak bij op een terras een biertje op. Het is in BA warm (30 graden), plakkerig weer en mogen van daaruit de schok naar de sneeuw in Europa gaan maken.

De volgende ochtend kunnen we nog in BA doorbrengen, voordat we echt alleen nog maar gaan vliegen. We gaan rondwandelen in 2 andere wijken van BA, nl San Telmo en Boca. San Telmo is bekend van de tango en daar zijn we lek geprikt door de muggen. Boca is bekend van de voetbalclub Boca Junior (Maradonna) en de gekleurde huisje, die we niet hebben gezien. We zijn hier met de metro naar toe gegaan omdat het te ver was en tevens ook veel te vies warm.

We zijn op tijd terug gegaan naar het hotel, waar het beter te houden was. Van daaruit weer met de locale bus naar het vliegveld en op naar Parijs. Na een nachtvlucht moesten we in Parijs overstappen naar Amsterdam met een klein half uurtje vertraging. In Nederland aangekomen is het wit, net zoals we vertrokken. Volgens ons is er de laatste weken dus niets veranderd.

Van deze niet enerverende terugreis vanuit het zuiden van de wereld tot thuis hebben we geen foto's en tevens staat de site al geheel (alle ruimte is gebruikt) vol met andere mooie foto's.

Wij hebben genoten van deze reis en zullen daar nog veel aan terugdenken. We hopen dat jullie met ons meegenoten hebben en wij vonden het leuk dat jullie daar zo op gereageerd hebben.

Groeten, Monique en Frans

Antarctica

Vrijdag 5/2/2010 - Dinsdag 9/2/2010

Vandaag (vrijdag) zijn we echt aangekomen in het gebied van witte bergen, ijs en wildlife.
We worden zeer vroeg gewekt (nog voor de vooraf al zo vroeg vastgestelde tijd), zodat we voor het ontbijt hier al van kunnen genieten. Iedere dag wordt het programma op het bord geschreven, incl. wake-up call, de maaltijden, de briefing en wanneer we met de zodiac op pad gaan.
Vandaag staat een landing op Danco Island (1) gepland waar Gentoo pinguïns zitten en 's middags een zodiac-toer in de Wilhelmina bay (2).

Na het ontbijt trekt iedereen zijn buiten-kloffie aan, laarzen worden ontsmet, reddingsvesten goed aan doen en je 'tag' omdraaien ten teken dat je off-board bent. Dan gaan we 1 voor 1 in een zodiac. Het is maar een klein stukje van de boot naar het land en dan moet je in het water uitstappen (vandaar de laarzen). Je bent meteen omringt door de pinguïns en je kunt de heuvel oplopen om wat meer overzicht te hebben. Foto's maken is continue aan de orde, maar gewoon even gaan zitten kijken en luisteren en het op je in laten werken is ook zeker nodig. Op de terugweg met de zodiacs wordt even een klein ommetje gemaakt en worden er 3 leopard-seals (de Nederlandse benamingen moeten we nog eens opzoeken) gespot, waarvan er 2 heel dichtbij zijn en op een ijsberg kruipen.

Terug op de boot hebben we weer het terugkerend patroon van de briefing en diner. De boot blijft in de baai liggen en zal pas 's avonds verder gaan varen. Vele walvissen melden zich in de baai, maar altijd net ver genoeg om ze niet goed op de foto te krijgen. We blijven nog geruime tijd op dek.

De volgende ochtend (zaterdag) zijn we bij Paradise Beach (3) aangekomen. Hier staat een oud research-station dat in tact is gebleven. Ook hier hebben zich vele pinguïns verzameld. We lopen een heuvel op en genieten van het uitzicht. Al glijdend op onze broek (we weten nog hoe dat moet) zijn we zo weer beneden en gaan dan nog een zodiac-toer maken voordat we neer de boot terug gaan. Landschappelijk kom je ogen tekort. Diepblauwe ijsschotsen en fraai afgebrokkelde gletsjer-formaties van een formaat die je je niet voor kunt stellen. De seals maken in grote getale gebruik van de afgebrokkelde ijsschotsen.

Dan weer op naar de volgende spot. Dit is Neko-harbor (4). Het is geen haven maar gewoon vast Antarctische-land, rots met pinguïns en sneeuw. Hier moeten we voorzichtig doorheen wandelen om ze niet te storen. Op het strand ligt weer een verdwaalde Leopard Seal. Boven op de berg hebben we een mooi uitzicht op de ijswand, waar nauwelijks iets afbrokkelt. Terug kan er weer (dit keer erg steil) naar beneden worden gegleden of via het zelfde pad weer terug worden gewandeld.

's Avonds varen we door naar Port Lockroy (5), een Engelse onderzoekscentrum, waar tevens souvenirs en postzegels worden verkocht. Kaarten kunnen ter plekke worden verstuurd en dan maar zien wanneer ze aankomen (via de Falkland eilanden en Engeland). Op de basis is geen warm water, zodat ze alleen kunnen douchen op schepen die daar voor een nacht voor anker gaan (zoals wij). Daarna hebben we op de boot, bij - 4 graden een BBQ op het open zodiac-dek. Lekker gegeten maar uiteindelijk toch naar binnen gegaan vanwege het verder dalen van de temperatuur.

Op zondag, alweer vroeg opstaan, we gaan een lang zodiac-cruise maken bij Pleneau Island (6). Hier zijn heel veel immense, bizar gevormde ijsbergen die vast zijn gelopen op de boden van de zee. Voordat we hier aankomen varen we eerst door het Lemaire Channel, een nauwe maar zeer diepe doorgang vooraf gegaan door 'Luna's Tits'. Hier zullen we later ook met zodiac doorvaren om te ervaren hoe enorm groot alles is.
Tijdens de ochtend-tocht komen we een seal tegen die zeer lange tijd (zeker 1 km) met ons mee zwemt; naast, voor, achter of onder de boot. Andere seals zijn aan het spelen in de kom van een ijsberg (het dolfinarium is er niets bij, alleen de hoepel ontbreekt).

's Middags gaan we met de zodiac door het Lemaire Channel (7) en voor zover onze expeditieleider het weet is er nog nooit iemand eerder (zover hij dat is nagegaan) met de zodiac doorheen gegaan. Wel met de boot. De tocht levert wat complicaties op omdat 1 zodiac het niet meer wil doen en ook de duikers nog wat willen doen, terwijl daar ook niet-duikers aan boord zijn. Tijdens het wachten worden 2 Minke Whales gespot; enorme walvissen van een meter of 7 lang. Ze zwemmen onder onze zodiac door met een gezamenlijk 'whouw' tot gevolg. Ze zijn weer net zo snel vertrokken als ze gekomen zijn.
We varen door Lemaire Channel en gaan op zoek naar seals. Verschillende soorten worden gespot. Op elke grote ijsschots lijkt er wel eentje te liggen.... Ook een pinguïn-kolonie ontsnapt niet aan onze aandacht, maar als er weer whales worden gespot gaan we er snel op af. Helaas, van heel dichtbij zullen we ze vandaag niet meer zien.
Vandaag hebben we veel in de zodiac gezeten en zijn we niet aan land geweest.

Op maandag mogen we een half uurtje uitslapen. We zijn de dag ervoor al naar onze locatie gevaren en zullen vanochtend een bezoek brengen aan de Oekraïense basis (Akademik Vermadsky) (8). We gaan aan land en krijgen een rondleiding. Ze leven hier met 13 personen, ook in de winter. Ze moeten alles aan- en afvoeren, ook al het afval en al de uitwerpselen. Daarna gaan we nog naar Wodrie, een oud schamel onderkomen waar 2 mensen 3 winters en 2 zomers hebben geleefd. Het is niet meer dan een hutje, dus totaal geen voorzieningen. Daarna gaan we al weer aan boord. De Russische bemanning, die wij hadden, doen eigenlijk nooit nog een tochtje en gaan altijd, in de hoogste versnelling, direct naar de boot. De expeditie-crew doet dat altijd wel, en dat is eigenlijk veel leuker. Maar je kunt niet altijd bij hun in de zodiac zitten. Eigenlijk maar een saaie ochtend.

's Middags gaan we naar Petermann Island (9) waar twee verschillende pinguïn-kolonies (Gentoo en Adelie) zitten. We gaan rustig bij ze zitten en observeren. Het blijven schitterende beesten waar je uren naar kunt kijken zonder je te vervelen. Aan de andere kant van het eiland hebben we een prachtig uitzicht over de baai met wederom immense uitgesleten ijssculpturen. We maken nog een korte maar prachtige zodiac-toer vlak langs de ijsbergen, vinden een Crabeaterseal en gaan dan weer aan boord. Op voor onze laatste dag in het gebied.

's Ochtend (dinsdag) liggen we voor anker bij Cuvervillie Island (10) voor anker, waar Gentoo pinguïns zitten.
Al vroeg sta ik (Frans) aan dek om wat foto's te maken van de omgeving. Het blijkt een prima plek te zijn om voor de whales. Een Humpback Whale zwemt vlak voor de boot langs. Die hebben we dus mooi op de foto. In de verte nog vele Minke Whales en zelfs een tweetal Orca's. Helaas te ver weg .... meer dan een vin of een staart krijgen we niet te zien.

Als we over het eiland lopen blijkt er, naast een enorm aantal pinguïns, ook een Fur Seal (zeerob) te zitten, die zo af en toe wel eens zijn kop in de lucht wil steken. Daar blijven we lang naar kijken. Uiteindelijk, omdat hij gestoord is door iemand (altijd weer dezelfde persoon die zoiets doet), gaat hij terug naar het water. Nadat we afscheid hebben genomen van de pinguïns gaan we nog even met de zodiac rond en komen dezelfde zeerob weer tegen.

's Middags gaan we naar de Melchior Island (11), die al nagenoeg aan het einde van alle eilanden liggen. Het water wordt al onstuimiger, de wind neemt toe en de temperatuur daalt (-8 graden). We worden gewaarschuwd dat we alvast pillen tegen zeeziekte moeten innemen en minstens 2 lagen extra kleding aan moeten doen. Door de wind valt het niet mee iedereen in de zodiacs te krijgen maar uiteindelijk is de klus geklaard. Alle zodiacs moeten bij elkaar blijven, maar de Russische zodiac trekt toch zijn eigen plan en die raken we kwijt. Na een onstuimige, korte tocht over het water waar we allen best wel nat en koud van zijn geworden (de gluh-wein doet dan wonderen), zijn we ook best wel weer snel terug bij de boot (jammer). We hebben maar een klein stukje gezien. De Russische zodiac blijkt wel veel gezien te hebben en ook veel verder is gekomen. We gaan met onze kleren aan, maar zonder live-vest, onder de douche om het zout van al dat water er af te spoelen. Hier hebben we nog een paar dagen om het laten drogen.

Daarmee eindigt dan het deel van Antarctica en begint de terugreis door de Drake-passage. We hebben qua dieren vooral (héééééél veel) pinguïns, robben, zeeleeuwen en walvissen gezien, veel landschappen, gletsjers en prachtig gevormde ijsbergen. De 5 dagen op Antarctica zijn omgevlogen, maar als je meer dagen hebt dan zie je ook veel meer van hetzelfde, anders moet je echt naar een ander gebied gaan.

Om 4 uur aanvaarden we de terugreis, op richting de Drake-Passage. Afwachten maar hoe ziek we zullen worden. Als dank aan Ian, onze expeditieleider, heeft een van de passagiers een gedicht geschreven hoe zij (en ook de rest) de trip beleeft heeft. Ze heeft dit heel leuk gedaan.

Naar Antarctica

Dinsdag 2/2/2010 - Donderdag 4/2/2010

Vandaag wordt een dag van wachten totdat de boot Professor Molchanov gaat vertrekken. De boot, ten opzichte van de anderen boten, is een klein bootje en ligt al in de haven. We willen nog een paar dingen in de stad doen en zien dan verder wel. We kopen een paar kaarten en postzegels om mee te nemen naar Antarctica om daar te posten. We gaan naar het (kleine) museum Tierra del Fuego en wandelen nog een stukje langs het water en wachten tot het 16.00 uur is geworden.

Aan boord blijken we een andere, luxere, hut te hebben dan dat we geboekt hebben. We hebben nu ook douche/wc op de kamer ipv gemeenschappelijk gebruik. We zitten dan ook een dek hoger en hebben zowel aan de voorkant als zijkant een raam. We vinden het een mooie hut en kunnen (en zullen) ons daar best redden.

Nog voordat we echt weg gaan worden we welkom geheten en worden nog wat huisregels doorgenomen. De expeditieleider is een echte karakteristieke Engelsman, waarschijnlijk de laatste met een monocle tussen zijn oogleden geklemd. Hij is een 'antarctische' historicus van het type dat zo deel had kunnen uitmaken van de reconstructie van de Darwin-expeditie.
Onze reisgenoten komen van over de hele wereld. De voertaal is Engels. Eindelijk kunnen we ons dus weer een beetje verstaanbaar maken ten opzichte van al dat Spaanse gebrabbel van de afgelopen weken.

Bij vertrek en ook daarna doot het Beagle-kanaal zijn de meeste op het dek om alles te bekijken. We houden daarna een evacuatie-oefening inclusief reddingsvesten etc. en worden in de reddingsboten gepropt. Daarna hebben we diner en varen we nog steeds door het Beagle-kanaal.

Om ongeveer 24 uur die nacht, is de verwachting, dan zullen we de Drake-passage gaan bereiken. De Drake-passage staat bekend als een van de meeste woeligste zeeën ter wereld (en dat zullen we merken) omdat de Atlantische oceaan en de Pacific hier elkaar treffen. Voor het slapen gaan nemen we dus maar een pil tegen zeeziekte. Op de gangen worden, uit voorzorg, om de meter een kotszak geplaatst.

We komen de nacht goed door. Dit is niet voor iedereen het geval. Bij het ontbijt laten velen het al afweten. Maar dan begint het voor mij (Monique) ook. Zodra ik de volgende ochtend ga lopen gaat het mis. Het onmiskenbare kots-gevoel komt weer opzetten. Ik wil tijdens het ontbijt weer naar bed gaan, maar ik moet me eerst even bij de dokter melden (die hoorde dat ik weer naar bed ging). Daar komt de kop thee er weer uit en zit ik daar met mijn gevulde zakje (waar moet dat blijven, de dokter weet het ook niet). Ik krijg een paardenmiddel; een spuit en een zetpil. Dan moet het in een paar uur weer gaan. Ik kruip mijn bed in en Frans gaat naar de lezingen die er zijn. 's Middag ben ik al aardig opgeknapt en kan ook weer aan het programma en de maaltijden deelnemen. Het weer wordt er overigens niet beter op. Stoelen vliegen door de kamer en de bar en ook het serviesgoed in de bar en de keuken heeft het zwaar.

De volgende dag zitten we nog steeds op volle zee en zijn er nog mensen die zich niet lekker voelen. Dat aantal zieken zal weer groeien in de loop van de dag. De wind en slechter weer krijgen de overhand en het schip gaat flink heen en weer. Velen nemen rust en liggen in hun kooi. Ik blijf redelijk op de been en kan wel naar lezingen gaan. Frans slaat er zich moeiteloos doorheen.

Dag 2 op volle zee staat vooral in het teken van de 'stofzuig-party'. Een nieuwe 'bureaucratische regel' wat inhoud dat al onze over-kleding gereinigd moeten worden. Ieder kledingstuk, handschoen, muts, rugzak wordt zorgvuldig met een stofzuiger van enig micro-organisme ontdaan, zodat de flora en fauna op Antarctica niet kan worden aangetast. Je moet er een formulier voor tekenen en de expeditieleider is min of meer 'hoofdelijk aansprakelijk' (wie zal dit gaan controleren!!).

Het dagpatroon bestaat uit de wake-up call, vriendelijk wakker worden met de mededeling door de intercom dat alles voorspoedig gaat (ook al zou dat niet zo zijn). Dan ontbijten. Daarna wachten tot de lunch en dan wachten tot de briefing. Tussendoor worden een aantal lezingen gegeven door de staf over de historie van Antarctica, gletsjers, krill, wild-life etc, Tijdens de briefing wordt de dag doorgenomen en aangegeven hoe mogelijk de volgende dag het plan zal worden en wordt afgesloten met een stuk Engelse proza dat onze expeditieleider, Ian, toepasselijk vindt. Hij doet dit alles zeker met de nodige, onbegrijpelijke, Engelse humor. Daarna volgt dan het diner.
24 uur per dag is de bar open (zelfbediening), dus daar is bijna altijd wel iemand te vinden. We hebben ook een groep duikers aan boord die duiken als de andere met de zodiac naar buiten gaan.

Na ruim 2 dagen varen bereiken we de Antarctische eilanden en wordt de zee rustiger en gaat het zonnetje schijnen.

Ushuaia

Zaterdag 30/1/2010 - Maandag 1/2/2010

We zijn op tijd in Las Torres wakker en genieten van een uitgebreid ontbijt vergezeld van een redelijke tamme vos op het grasveld.
We verlaten het park via Punta Natalas, zodat we eerder een benzinepomp tegenkomen, maar wel ca 100 km moeten omrijden. In het park hebben we nog mooie vergezichten op de bergen die vandaag voor het grootste deel in de zon liggen.

Nadat de tank weer vol is gaan we richting grens. Daar zijn we eerder dan verwacht en we zijn er aan beide kanten snel doorheen. Dan gaan we door met onze lange reis terug naar El Calafate. Het is een lange rechte weg door een woestijnlandschap; proberen niet in slaap te vallen.... Onderweg hebben we nog een blik op de Torres del Plaine, Mont Fitz Roy en de Perito Moreno, dit allemaal vanwege het goede weer.
We gaan de auto inleveren en verkennen nog even het stadje. Daarna naar bed en de volgende dag door naar Ushuaia.

In Ushuaia aangekomen nemen we onze intrek in het hotel Villa Brescia aan het eindevan de hoofdstraat. We lopen door de stad en bedenken wat we de volgende dag willen gaan doen. We besluiten een excursie te regelen met de 4*4 naar 2 meren Lago Escondido en Lago Fagnano in de buurt, waar je op een meer ook kan kanoën vergezeld. Als lunch is er een BBQ.

De volgende ochtend worden we in de 4*4 opgehaald en we kruipen achterin. Nadat er nog wat mensen zijn opgehaald gaan we via Ruta 3 op pad. Na een uurtje gaan we echt het bos in en wordt het echt. Zeker niets voor een beginner, dus terecht dat de chauffeur alles rijdt. We rijden door een mooi, soms kaal bos (door bevers verwoest) en door grote en kleine plassen. We moeten zelfs een heel deel langs door het water van het meer rijden. Daarna komen we op de bbq-plek waar veel en lekker vlees wordt bereidt. We kanoën een klein rondje (waarschijnlijk vanwege de wind) en gaan dan weer terug naar de stad.

We maken het laatste verhaal nog klaar voor de site, waarna we een weblog-stilte van bijna 2 weken ingaan. In de 11 dagen op de boot kunnen we niet communiceren met jullie en dus ook niets van onze ervaringen met jullie delen. Mogelijk hebben we daar pas de mogelijkheid toe als we al thuis zijn.

Groeten, Monique en Frans.

Las Torres (Chili)

Dinsdag 26/1/2010 - Vrijdag 29/1/2010

We vertrekken op tijd (7.50) omdat we een lange autorit voor de boeg hebben. Daarbij moeten we ook de auto nog in El Calafata gaan wisselen (uurtje extra) en moeten we nog de grens over (uurtje extra). Frans voelt zich vandaag niet zo lekker (zeg maar gerust beroerd) en ik ben nog steeds niet in topvorm maar kan wel alles weer binnenhouden.

Na een snelle rit zonder tussenstops zijn we om 11 uur al weer in El Calafate om de auto te wisselen. Deze staat gereed (met border-cross) en is net iets comfortabeler als de voorganger. Frans krijgt het steeds moeilijker en mijn reserve kotszak wordt ter hand genomen. Zo, op naar Chili.

We weten waar we zeker nog kunnen tanken voor Las Torres en waar we misschien kunnen tanken. We gaan eerst voor het zekere en zien dan wel bij de misschien, dan hebben we tenminste een deels gevulde tank. Bij de misschien is inderdaad niets te krijgen, dus we moeten zorgen dat we met wat we hebben ook weer terug kunnen. Het is ca 200km enkele reis tussen de benzinepomp en het National Park en we weten nog niet hoeveel km we op 1 tank kunnenrijden.

Tot de grens met Chili hebben we verharde weg, daarvoor moet je wel ruim 80 km omrijden. Dat wordt wel geadviseerd want de 'oude' grindroute wordt steeds minder gebruikt en is daardoor van slechte kwaliteit en je komt anders niet langs de benzinepomp. Bij de grens verloopt alles voorspoedig tot we ons realiseren (gelukkig op tijd) dat we vers fruit bij ons hebben en dat mag de grens niet over. Op de grens eten we het op (dat mag wel) en kunnen dan door.

We rijden naar het National Park Torres del Paine over grotendeels wel grindpad, maar dat goed berijdbaar is. In het park spotten wel al snel een Condor en een aantal spelende vossen. Daar aangekomenbij Hosteria Las Torres (17.30) had het voor Frans ook geen km verder mogen zijn, want de laatste 7 km waren heel slecht (30 minuten over gedaan). Bij het hotel krijgen we te horen dat ze goed en slecht nieuws hebben; slecht: het hotel is overboekt, goed: we mogen naar het Ecocamp. Nu weten we al wat het Ecocamp is; dat zijn allemaal tenten (soort iglo) met ramen zodat je vanuit je bed naar buiten kunt kijken naar de sterren. We hadden hier al info van, maar onze reisorganisatie had dit niet in haar pakket zitten en het was ook veel te duur (eco is goed, maar het mag niet veel meer kosten). Het lijkt ons dan ook niet zo erg om daar 2 nachten naar toe te gaan. We moeten ongeveer 5 minutenterugrijden om er te komen. Alleen dan komt bij Frans de vloedgolf vrij en moeten we even geduld hebben. De manager van het hotel die ons zou begeleiden probeert van alles te regelen om Frans te helpen (thee, soep, water), maar die wil alleen maar even zitten en bijkomen. De smurfendrank (Gatorade Cool Blue) die ze gaat halen verricht overigens wonderen.

In het Ecocamp blijken we een suite te hebben, zodat toilet en douche ook in de tent zit. Voor de eenvoudigere uitvoeringen moet je naar het washok. Frans gaat lekker naar bed en ik ga in mijn eentje dineren. Ook daar proberen ze weer van alles voor Frans te regelen, maar die hoeft echt niets te eten. Ik heb lekker gegeten (ook niet alles genomen) en in wat boeken gebladerd.

Dan keer ik weer terug en wil de haard gaan aansteken omdat het aardig koud is geworden in de tent. Als ik toevallig om hoog kijk snap ik waarom: er is een raam stuk. Ik ga het tegen de staf zeggen en binnen 5 minutenzijn er mannetjes die het gaan repareren en ook nog de haard aanmaken. Dan wordt het lekker warm en kunnen we vroeg gaan slapen.

De nacht is woelig. Een straffe wind met flinke windstoten waait rond de tent en het blijft de hele nacht regenen. Het kampeergevoel is weer compleet.

Na een lange nacht voel ik (Frans) mij al weer een stuk beter. Het regent nog steeds maar we besluiten toch om maar te gaan wandelen. Het blijkt een goede beslissing. Na een stevige wandeling houd het halverwege op met regenen. Ik loop in mijn eentje (Monique houdt het even voor gezien) in een half uurtje, over een stijl pad naar het uitzichtpunt. Hier heb je mooi zicht op de 3 granietkegels van de Torres. Op de terugweg komen we een aantal paarden tegen, die over het smalle pad, eten en drinken naar de hut naar boven aan het brengen zijn.

We gaan 's avonds weer samen eten in de gemeenschappelijke tent.

De voorspellingen voor de volgende dag zijn weer niet al te best. We rijden 's-ochtends al vroeg weg om op tijd de catamaran te halen naar onze volgende slaapplek en vertrekpunt voor de komende 2 dagen. Het doel voor vandaag is uitzichtpunt Francés. Weersvoorspelling: regen, kleine kans op zon, 14 graden en een windsnelheid van 95 km/h. We starten heel positief zonder regenkleding; na een uurtje begint het echter stevig te regenen en besluiten toch maar de regenbroeken aan te trekken. Het zal niet meer ophouden met regenen vandaag. De paden zijn hier modderpoelen of stroompjes geworden. De stroompjes, wilde rivieren.
Na ruim 2 uur bereiken we campamento Italiano, waar alle backpackers verregend hun tent hebben neergezet. We lopen nog een stukje verder maar zullen het einddoel niet halen. Als we net besloten hebben om te draaien en toch nog maar een foto proberen te maken, verzoekt de park-ranger iedereen om terug te gaan. Het weer boven is te slecht.

Als we terugkeren is Monique tot haar hemd toe nat. Bij mij (Frans) zijn alleen de schoenen doorweekt.

Hosteria Pehoe is een soort (ongezellige) jeugdherberg, waar je met meerderen op 1 kamer slaapt. Eten doet me denken aan mijn studententijd; de mensa. Iedereen probeert de schoenen, sokken en andere natte kledingstukken zo dicht mogelijk bij de kachel te zetten om maar iets te drogen.

De volgende ochtend willen we vroeg op pad omdat de verwachting voor de ochtend het meest hoopgevend zijn en dat we dan 's middags nog terug kunnen met de catamaran ipv vroeg in de avond.
We lopen ca 2 uur tot de mirrador (uitzichtpunt) van de Grey-gletsjer en maken nog wat foto's. De bergtoppen hebben gisteren een vers laagje sneeuw gekregen, wat het allemaal een stuk mooier maakt. Dan gaan we weer terug en gelukkig blijft het droog. We gaan op tijd in de rij voor de boot staan, want die groeit gestaag. Als we weer bij de auto zijn, willen we nog naar de waterval lopen maar na 100 meter daalt een hagelbui op ons neer. Dan maar met de auto daar naar toe en dan is het weer droog. Het is duidelijk: het weer blijft wisselvallig.

Na nog een korte wandeling door de omgeving gaan we op naar ons hotel Las Torres waar we eerder niet terecht konden. Nu gelukkig wel en we nemen onze intrek in ons eigen gemaakt drooghok. Alle kleren van de afgelopen dagen liggen te drogen bij de verwarming. Een half litertje bier met wat chips gaan er goed in .......

El Chalten

Zondag 24/1/2010 - Maandag 25/1/2010

Het waait ...... en niet zo'n beetje ook. Omdat het zo hard waait merken we dat de deur van de auto niet sluit. Er zit een kier van zeker 1 cm, waar alle wind en dus herrie doorheen komt. Deze auto is duidelijk, na een crash, slecht gerepareerd. We gaan terug naar Hertz (op zondag !?) en na een half uurtje is er een oplossing. We krijgen een andere auto mee, maar moeten dan op de doorreis naar Chili opnieuw langs El Calafate om een andere auto op te halen die wel de grens over mag (ca 60 km extra). Om een auto mee de grens over te nemen moet je speciale papieren (border cross) hebben die ook steeds aan degrens gestempeld moeten worden (zowel uitvoerend als invoerend).We halen nog brood en gaan dan echt op pad.

We snappen nu ook hoe dat plastic overal komt te liggen. Het vuilnis wordt hier in plastic zakken in manden of containers gedaan. De wind waait gewoon die containers om, waarna de wind tegen de dunne plastic zakken waait. De begeven het dan en zo komt alles onder de plastic-zakken te zitten.

De weg naar El Chalten blijkt helemaal geasfalteerd te zijn. Dat is weer een meevaller, want volgens onze info zou het grotendeels grind zijn. Bij een van de politieposten worden we gewaarschuwd voor de wind. Niet voor niets. Het is hard werken vandaag om de auto op de weg te houden. Een toeristenbus is dat duidelijk niet gelukt en ligt omver.
Onderweg komen we mooie vergezichten tegen over de eindeloze vlaktes. Er is hier niets ..... alleen een hekwerk om de Guanakos (verwant aan de lama) tegen te houden. Halverwege komen we een uitspanning Leona tegen waar we lekker koffie met gebak nemen (deze valt weer goed). Het is een zeer sfeervolle locatie met herinneringen aan hoe het er vroeger aan toe ging.

Bij de afslag naar El Chalten doemt het Andes-gebergte weer op met de markant de Fitz Roy en de Cerro Torre. De lucht is redelijk helder, dus we maken mooie foto's.

In het dorp gaan we een wandelkaart halen en maken die dag al een korte tochten naar 2 uitzichtpunten. Vlak voordat we gaan eet ik (monique) nog een bakje yoghurt en dat valt niet goed. Resultaat voor de rest van de dag: vele openbare toiletten aangelegd en veel maagpijn.
Ons 'rustieke' hotel ligt 17 km buiten El Chalten en is bereikbaar over een grindpad. Het ligt in 'the middle of nowhere', verstoken van elke vorm van communicatie, zelfs de satelliettelefoon doet het niet.

Het regent ...... en niet zo'n beetje ook. Als we wakker worden is het uitzicht verdwenen. De zon heeft plaatsgemaakt voor wolken, nevel en regen. De temperatuur blijft steken bij een graad of 12. Daar gaat onze wandeldag naar Laguna de los Tres..... In de hoop op drogere tijden rijden we het grindpad af tot het ophoud bij een meer. Helaas het regent nog steeds en het zal ook niet meer ophouden. Toch maar de regenpakken aangetrokken om een stuk te gaan wandelen lang het meer. Na een half uurtje wordt, door het hoge water, het pad geblokkeerd. Er zit niets anders op dan weer terug te keren.
Het is inmiddels al een uur of 3 en gaan dus maar lekker relaxen in het hostel. Niet de meest enerverende dag vandaag.

Maar net voor het avondeten trekt de lucht open gaat iedereen voor het raam staan. Zo snel klaart het nu ook weer niet op. Toch gaan we na het eten nog een uurtje naar buiten, ook al is het inmiddels al weer betrokken.

De eigenaar is een Marokkaan die met een Argentijnse getrouwd is en Nederlandse vrienden heeft. Hij probeert ons zo af en toe in hetNederlands te woord te staan. Wij vinden dit best grappig. We hebben een Nederlands-Spaans'hoe zegje in het Spaans'-boekje bij ons en geven dat aan hem, omdat hij graag meer en beter Nederlands wil spreken. Hij is er heel blij mee.

El Calafate

Vanuit Bariloche vliegen we, op tijd, binnen 2 uur naar El Calafate dat een stuk zuidelijker ligt in Argentie. We merken meteen dat de temperatuur wat lager ligt en dat het flink waait. We kunnen snel een transfer regelen en die brengt ons naar het hotel Terraza Coirones Hotel Boutique. Het landschap is totaal veranderd. De groene (oer)bossen is vervangen door leegte. Aan de linkerkant kijken we alleen maar uit over kaal landschap (met veel plastic-afval, later gaan we snappen hoe dit komt) en krijg je een indruk van de leegte van Patagonië. Aan de rechterkant een groot (te) helderblauw meer; El Lago Argentino. Het hotel ligt aan dit meer, maar ver van het stadje om naar toe te lopen.

We regelen als 1ste de excursie voor de volgende dag. Die gaat naar Perito Moreno, daarvoor zijn we speciaal hier naar toe gekomen. Als 2de regelen we de was en als 3de het avondeten.

De was leggen we klaar en de volgende avond zal deze gereed zijn (fijn schone kleren). Voor het avondeten blijven we in het hotel, omdat de stad te ver lopen is en kiezen Frans en ik hetzelfde. We moeten vooraf al opgeven wat we willen eten.Van restaurantje spelen hebben ze hier nog geen kaas gegeten. Op het afgesproken tijdstip kunnen we nog niet aan tafel want het eten is nog niet gereed. Als ze zover zijn wordt het meteen opgediend, zonder een drankje vooraf. Ik vind het een beetje tegenvallen (veel te vet en overgaar)en bij Frans valt het wel mee. Waarom deze verklaring: 's nachts moet ik behoorlijk overgeven (duidelijk van het eten) en raak ook nog aan de diarree.

Vandaag staat de Perito Moreno op het programma. De Perito Moreno is het 3 na grootste ijsvlakte ter wereld, vooraf gegaan door Antarctica en Groenland. 4 km breed, 32 km lang en de voorwand is 50 meter hoog.
We worden opgehaald door een transferbusje en gaan dan verder met een touringcar op pad. Onderweg komt nog een vloedgolf lamsbout, die nog net in een plastic zak terug komt. Gelukkig hadden we daarvoor een sterke Cool Guys tas meegenomen.

We maken een boottocht (met toilet want die heb ik nodig) langs de gletsjerwand en daar komen, met donderend geweld, regelmatig stukken ijs naar beneden.

We rijden een stukje verder om a la de balustrades in de Beekse Bergen dicht bij de gletsjer te komen. Hier blijven we meerdere uren. Ik zoek af en toe een plekje om wat langer te blijven zitten (dat gaat beter) en Frans loopt wat meer op en neer om vanaf verschillende punten foto's te maken. We hebben vele foto's gemaakt. Na een aantal uur gaan we met de bus weer terug en we laten ons bij ons hotel afzetten, terwijl we wel een site-seeing krijgen door een heel vreemd stadje. Soms wat huizen in aanbouw, soms vervallen huizen, soms lege vlaktes en de startbaan van het vliegveld doet nu dienst als weg.

In het hotel knap ik steeds verder op en hoop dat het bij deze ene dag is gebleven. Veel gegeten en gedronken heb ik niet, maar uiteindelijk zijn er een paar droge crackers in gegaan.

Vanavond komen ze de auto al brengen, zodat we dan nog even naar dit vreemde stadje kunnen gaan. Tenminste dat is de bedoeling. Uiteindelijk gaan we met de taxi, op kosten van Hertz, de auto zelf halen in de stad. Maar dan zijn we daar ook meteen.

Terug naar Argentinie

Woensdag 20/1/2010 - Vrijdag 22/1/2010

Vandaag verlaten we Pucon en trekken verder naar het zuiden, naar Puerto Varas. De asfalt-lobby heeft ook hier zijn werk gedaan. Op de kaart aangegeven grindpaden hebben inmiddels een asfaltlaag gekregen. Dat schiet lekker op ...... Ze rijden hier overigens lekker door. Op de secundaire wegen is 120km/h heel normaal, alleen op de snelweg komen de Chilenen niet boven de 100 uit. We maken een mooie tocht langs leuke dorpjes, zoals Licanray en Panguipulli, die allen op dezelfde wijze zijn opgebouwd. Alles is in blokken verdeeld waarbij er 1 hoofdstraat is met alleen maar winkeltjes en eettentjes. De kleine parkjes dienen als ontmoetingsplek. Alles en iedereen gaat kris-kras door elkaar, of je nu te voet of met de auto bent, en nergens (zover wij gezien hebben) gaat het mis.

Onderweg komen we nog langs mooie meren en hebben uitzicht op diverse vulkanen, zoals de Osorno en de Calbuco.

Even wanen we ons in Nederland. Een open, vlak landschap, grazige weilanden met rood-en zwartbonte koeien en populieren langs de wegkant. Gelukkig rijzen de bergen weer snel op uit het vlakke land. Doordat het nogal bewolkt is hebben we helaas vandaag geen goed uitzicht op de vulkanen. Via een omweg over een lange grindweg (wordt geasfalteerd) door het National Park Vincente P. Rosales komen we nog bij de waterval van Petrohue aan. De enorme kracht waarmee het water zich tussen de rotsen perst is indrukwekkend.

In Puerto Varas zitten we in hotel Bellavista aan het meer met uitzicht daarover. We nemen onze intrek en gaan dan nog even met de auto op pad. Hier moet ook even aandacht aan geschonken worden; benzine erin voor de volgende dag en lucht in de banden want die lopen langzaam leeg. Daarna gaan we de stad in. Deze is wat minder gezellig als al die andere die we gezien hebben. Ook hier is er weer een muziekfestijn waar we even van gaan meegenieten, onder het genot van en flink glas bier. Daarna gaan we lekker eten in restaurant Mediterráneo, dat op onze restaurant-lijst staat. Op de terugweg naar het hotel is het muziekfestijn nog steeds bezig en we lopen er nog even langs. Het lijkt of we bij een healing van een zingende Jomanda zijn beland. Iedere Chileen staat met zijn arm in de lucht naar boven kijkend hard mee te zingen.

De volgende ochtend gaan we op pad terug naar Argentinië, terug naar Bariloche. Om daar weer te komen moet er een flink eind gereden worden, omdat er nauwelijks grensovergangen zijn. We nemen eerst de snelweg en moeten zo af en toe wat tol betalen en komen dan aan bij het National Park Puyehue. Hier hopen we nog wat te kunnen wandelen, maar moeten er ook rekening mee houden dat we tijdig de grens over komen omdat de auto weer op tijd moet worden ingeleverd. We rijden een stuk het NP in, maar komen geen echte wandel mogelijkheid tegen.

Dan gaan we richting grens. Eerst door die van Chili en dan pas 22 km verder door die van Argentinië. In Chili zijn we zo klaar. Binnen 5 minuten hebben we onze stempels vergaard. Dan een heel stuk rijden, waar je over de pas gaat en dan ben je aan de Argentijnse kant. Hier moet weer een formulier ingevuld worden en dan maar weer stempels gaan verzamelen. De laatste check bij de grens is niet uitgevoerd, gewoon omdat niemand onze koffers komt controleren. Dan niet, rijden we toch gewoon door.....

Inmiddels is het helemaal opgeklaard en hebben we prachtige uitzichten. Tegen zessen zijn we weer bij onze hostel Costas del Nahuel waar een paar dagen geleden zijn vertrokken. Na enig geduld (slomme website) hebben we onze boardingpassen, is de taxi voor de volgende dag gereserveerd en is de auto zonder problemen ingeleverd. Gelukkig maar, want geheel feilloos was de auto niet; langzaam leeg lopende banden (2), soms flinke herrie waarschijnlijk van de schokbrekers en de uitlaat, meer gepiep en gekreun, zeker steenslag maar omdat de auto vies was zag je dat niet.

Voor de volgende dag laten we voor 's morgens nog bikes reserveren om een tochtje te kunnen gaan maken. We moeten dan die avond dat nog wel in orde maken in de shop in de stad. We lopen naar de stad om dit te regelen, geld te pinnen (ra ra met welke pas), biertje te drinken en wat te gaan eten.

Vandaag staan we op tijd op zodat de koffers gepakt kunnen worden, ontbijten en op tijd met de bus naar de locatie waar wekunnen gaan fietsen. We krijgen (nieuwe) helmen en reparatiespullen mee en goede fietsen. We fietsen langs een meer op weg naar een paar watervallen en een uitzichtpunt.

Halverwege de klim naar het uitzichtspunt maak ik mijn fiets vast aan een boom en ga te voet verder. Frans denkt het fietsend wel af te kunnen maar moet toch een groot deel zijn fiets dragen (de afdaling was des te leuker !!). We zijn ruim op tijd terug om de fietsen in te leveren. We nemen de bus terug en komen via een omweg en een kleine wandeling weer bij ons hotel.

Nog een uurtje hebben we om te zonnen (28 c) bij het (te) koude zwembad. We moeten dit bekopen met een aantal verbrande ledematen.
De taxi haalt ons op en brengt ons naar het vliegveld. Op naar het volgende deel van de reis.